Masterthesis in Arvorezinha - Brazilië: september 2013

Hallo, dierbare bloglezers!

Het is alweer een tijdje geleden dat hier een bericht verscheen, maar geloof mij, tijdens het reizen heb ik daar niet vaak een geschikte moment voor. De voorbije 4 dagen had ik zelfs geen internet… Nu zal ik jullie nieuwsgierigheid tot een einde brengen, met deze uitgebreide update van de voorbije 10 dagen!

Het begon allemaal op vrijdag 13 september, een hete winterdag in Santa Maria. Gepakt, gezakt en zwetend in bloot bovenlijf bij 30 graden om half 10 's morgens begaf ik me richting bus. Deze brengt me naar Rivera, en daar stap ik over op een andere bus naar Montevideo, waar ik na 10 uren rijden in totaal aankom. Van het mooie weer zoals bij vertrek was geen sprake meer. Hier was het nog 9 graden! Het was al kwart na 1 ’s nachts wanneer ik m’n hostel binnenkwam, dus ik ging er vanuit rustig in bed te moeten kruipen in de hoop niemand wakker te maken. Deze gedachte werd snel teniet gedaan bij het inchecken. Niemand sliep hier, iedereen zat in de bar goedkoop bier te drinken en kennis te maken. Daar voegde ik me dus al snel bij, van’t één komt het ander, en tegen half 3 ’s nachts werd het hoogtijd om… uit te gaan! Jawel, van slaap was nog geen sprake. Een klein kroegentochtje, eindigend in een club met een livebandje vulde de rest van de nacht. Tegen half 7 in de ochtend werd er pas begrip getoond voor het huiswaarts keren. Zo werd de eerste nacht van deze trip goed ingezet! Op dag twee bezocht ik het stadscentrum van Montevideo, maar daar is echt eigenlijk helemaal niks te zien; zeker niet bij dit weer:

Voor dit stadsbezoek had ik gezelschap van twee nieuwe Australische vrienden: Garett en Jade. Met hen heb ik nadien ook nog veel tijd doorgebracht. Leuk stel! Ik had ook gehoopt op een dagje strand in Montevideo, maar dat was er dus niet van gekomen. Binnen in de hostel, waar iedereen was omwille van het weer, was het nog het gezelligst. Spelletjes spelen of gewoon babbelen over ieders reisplannen vulden de dag. Ook de dag nadien was het weer niet veel beter. Toch begaf ik me even naar buiten om een ander stukje stad te verkennen. Ook daar viel weinig te beleven, dus helemaal doorweeekt keerde ik maar terug huiswaarts. In de hostel aangekomen werden er blijkbaar volop plannen gebrouwen voor die avond. Er waren enkele Mexicanen aangekomen in de hostel, en gezien de kwaliteit van de Mexicaanse keuken, vroeg dat om een heuse Mexicaanse avond, alles erop en eraan met taco’s en tequila! In totaal waren er 30 deelnemers uit heel de hostel (bijna iedereen denk ik). Dit was een superavond!

Salud! (Schol in't Mexicaans!)

Aan Marlene Cypers: hier heb ik het eerste kaartje vast! De mensen bovenaan zijn Chilenen, de man met de duim omhoog in Garett.

Tot zo ver het verhaal in Montevideo. Volgende halte is Buenos Aires! Althans, dat was de bedoeling… Ik begaf me naar de vertrekplaats waar de bus en aansluitend de boot me door de nacht naar Buenos Aires zou brengen. Tot twee uur voor vertrek ging alles goed, en dan werd de boot gecancelled. Balen! Gelukkig waren er andere opties… De maatschappij die de boot cancelde was bereid het geld terug te storten, dus met dat geld zou ik dan dezelfde nacht een busrit kopen, want die reed wel en daarop waren nog plaatsen vrij. Allemaal goed en wel, tot ik bij het boeken van deze bus mijn paspoort moest laten zien. Ze zochten naar de stempel van Uruguay, die ik zou gekregen hebben bij het binnenkomen van het land. Helaas had Uruguay op die plek (Rivera) geen grenscontrole :-D. Hoe in godsnaam kan ik dan een stempel krijgen? Dat interesseert die busmaatschappij uiteraard niets, maar zonder stempel van verblijf in Uruguay is het onmogelijk om dit land uit te geraken… De busmaatschappij belde naar de dienst immigratie om naar de mogelijkheden te vragen, en de conclusie daarvan was: ga morgenvroeg naar de dienst immigratie, en word legaal in Uruguay! Dat was klare taal die niet ter discussie stond. Ik begaf me terug naar m’n vertrouwde hostel voor een extra nacht. De ochtend nadien ging ik mezelf aangeven bij de dienst immigratie, kreeg ik de nodige documenten en een soort boete van 30€. Daarmee was de kous wel af, en kon de tocht richting Buenos Aires ingezet worden! De boot vaarde intussen wel, en die tocht zag er zo uit bij het naderen van BA:

De resterende uren van de dag spendeerde ik al verkennend in de binnenstad, en ’s avonds ging ik gratis hosteleten met mijn Mexicaanse kamergenote. Dit was een 32-jarige dokter die alleen op reis was. Bier drinken kon ze niet goed, maar aan de regel: ‘remorkske is een adje!’ gaf ze wel gehoor… Tof gezelschap!

De dag nadien had ik een trip naar het platteland geboekt. Dit was een bezoek aan een Argentijnse boerderij, waar we typisch eten kregen, zelf mochten paardrijden, waar een muzieknamiddag werd georgaiseerd, en waar wenaar een soort westernshow konden kijken. Dat vergezeld door wijn à volonté, bij prachtig weer maakte deze dag buiten de stad een topdag!

Argentijnse platteland

Foto getrokken vanop mijn paard

Barbecue!

Tango-show!

Western-show!

... Een topdag die vervolledigd werd door een topnacht, want ’s avonds werd er een kroegentocht, eindigend in een dansclub georganiseerd door de hostel. Hier leerde ik opnieuw wat Australiërs kennen. In één van de bars kwam iemand op het idee om flipcup te spelen. Dit is een equivalent van de Egeaanse BDC, maar hier moet je je beker andersom op tafel titsen i.p.v. hem op je kop te zetten. Het werd hier al snel duidelijk welke nationaliteiten hier meester in waren ;-). In de laatste club was het dan tijd voor dansactie, maar dat viel een beetje tegen daar. Dat vond ook een Australische van mij die het financieel iets te breed had. Hij had zin in iets meer, en vond het daarbij nodig om zichzelf en mij te trakteren op VIP-toegang, vergezeld van een fles champagne. Ik zei dat ik daar dat geld niet voor over had, maar hij wel, dus dit alles gebeurde op zijn kosten. Aangekomen in de VIP-zone hadden de vrouwtjes nog maar de helftaan van in de gewone dasnzone. Dat zal dan maar moeten, zeiden we tegen onszelf, en we zetten ons, met onze gekoelde fles champagne en twee glazen, bij twee blonde schaarsgeklede deernes. Laat het hier duidelijk zijn da we er enkel zaten om wat rond te kijken naar de Argentijnse vleeswaren. Van actie was hier geen sprake, buiten wat gepraat in gebrekkig Spaans… Toch was het een zeer mooie afsluiter van een pracht van een dag!

Hier nog wat verdere sfeerbeelden van BA:

De dag daarna was er nog even tijd om wat te winkelen in BA, om nadien het vliegtuig op te stappen richting Rio de Janeiro! Daar had ik geen hostel geboekt, want die waren superduur, en vak gelegen in onveilige buurten. Als alternatief had ik een host gevonden via couchsurfing: Ivan Carbonela! Wat ik uiteraard niet wist, was dat die beste man helemaal bovenaan op en berg in een favela woonde. En een favela, dat is een zeer arme sloppenwijk, een wijk die – moest er een hostel geweest zijn – door mij als ‘onveilig’ geklasseerd zou worden, en waar ik dus nooit uit eigen beweging zou in gaan leven. Maar, gezien ik pas om half 1 's nachts landde met mijn vliegtuig, was er niet de tijd om andere opties te bedenken. Aangekomen in Rio belde ik dus naar Ivan, zoals hij me had gevraagd. Oppikken op de luchthaven was onmogelijk, want van autobezit was uiteraard geen sprake. Ik moest zelf m’n weg maar banen naar zijn woonplaats. Een taxi bracht me dus naar Copacabana beach, en van daaruit moest het te voet verder, instructies volgend die mij door een eerder telefoongesprek gegeven werden. Slechts 200 meter kostte het, om van de rijke buurt in Copacabana naar de arme favela te wandelen. Vanaf daar begon de beklimming naar de top, en naarmate de hoogte toenam, groeide ook mijn gevoel van ongemak, wantrouwen en onveiligheid. De mensen keken mij grondig aan, sommigen spraken me aan om tevergeefs geld te vragen, anderen riepen iets al lachend, nog anderen vroegen zich in gods naam af wat ik met mijn rugzakken in deze buurt kwam zoeken… Maar ik wist dat de ontmoeting met Ivan niet meer veraf was, want hij kwam me tegemoet in de andere richting. Ik zette dus door en vermande mezelf nogeens extra, met succes! Zonder bestolen of bedreigd te worden ontmoette ik mijn host, en deze bracht me via de donkerste en smalste steegjes naar zijn slaapplek. Ik gebruik hier het word slaapplek, want bij ‘huis’ beelden jullie je een gebouw met een voordeur en enkele kamers in… Laat de foto’s hierna alles duidelijk maken! In slaap vallen was uiteindelijk geen probleem, want het was bijna half 3 eer ik in bed lag. Het was pas de ochtend nadien wanneer de echte cultuurshock begon door te dringen, wanneer al de armoede zichtbaar wordt in het daglicht. Samen met Ivan ging ik ontbijt halen, en hij vertelde me enkele criminele verhalen uit deze buurt, die hij had meegemaakt. Niet echt wat ik nodig had op die moment, en dat vertelde ik hem dan ook eerlijk. Ik zei dat ik me hier niet op m'n gemak voelde, maar daarop had hij een zeer geruststellend antwoord: hier wonen 5000 mensen in deze gemeenschap, en ik ken ze bijna allemaal. Wanneer je met mij op stap bent, zal je niets overkomen, want je bent één van ons. Dat geldt immers ook wanneer je alleen op weg bent. Hou je gewoon bezig met je eigen zaken, begroet de mensen die vriendelijk willen zijn en wees niet bang. Het enige wat je niet moet doen is met de politie praten, wat dat zijn de ergste criminelen. Zij zijn degenen die hun macht misbruiken om je te fouilleren voor drugs of om gewoon onnodig je geld af te pakken Kijk hen niet in de ogen, maar hou je met jezelf bezig, en alles is hier in orde. Met deze woorden besloot ik deze buurt nog een dag de kans te geven, en dat is het beste idee dat ik in Rio heb gehad. Ondanks het feit dat ik een ganse dag in het centrum van Rio paranoide en vol wantrouwen in eender wie heb rondgelopen, een beetje vrezend voor mijn terugkeer naar mijn eigen bed, werd deze dag nog één van de besten van allemaal in die stad. Wanneer ik ’s avonds terug aankwam in de favela namen Ivan en twee van zijn vrienden (Derik en Nico, twee Chilenen) mij mee naar een circusvoorstelling. Aansluitend gingen we in het centrum van Rio naar een Sambafeest. Iedereen stond hier op straat te zingen en te dansen, en daarna, onverwacht, terug in de favela, ging er een gelijkaardig sambafeest door in onze eigen straat! Na enkele minuten werd ik aangesproken door een gast, ongeveer mijn leeftijd. Hij riep naar mij en wees me aan. Ik dacht oh jeee, wat nu weer. Ik ging op hem af en vroeg wat er scheelde. Zijn antwoord: ‘Hey, volgens mij hebt gij geen flauw idee van hoe je Samba danst!’ Correct zeg ik, in België kennen we dat niet. 5 minuten later stond ik, omgeven door nog twee extra locals mijn eerste sambapasjes te leren. Ik voelde me nu geaccepteerd door de gemeenschap, ik zag hen allemaal als gelijken, en ik heb een schitterende tijd gehad in Rio.

Ontbijt met de huisgenoten in de favela. De man met het blauwe shirt is Ivan.

Slaapkamer (dit is Ivan z'n bed), 's avonds werd de rommel van links naar het midden verschoven en kwam er een stuk gele mouche ter grootte van een matras voor mij als bed.

Hier nog wat extra beelden van Rio: